Hoi, mijn naam is Keanu, vrijwilliger op o.a. de afdeling Papegaai binnen het WKZ. "Eureka!", is wat ik dacht na mijn eerste verkeerde studiekeuze. Ik wist het, ik ga leraar worden. Het één op één contact met kinderen vond ik zo ontzettend leuk, mooi om connectie te maken met een kind. Eén probleem: het lesgeven zelf trok mij niet zo. Uiteindelijk ben ik een heel andere kant op gegaan, ik ben nu HR Consultant. Maar als vrijwilliger in het WKZ heb ik dat één op één contact weer te pakken, en dat geeft enorm veel plezier.

Iedere woensdag sjees ik na mijn werk door naar het WKZ. Als vrijwilliger bij Papegaai ben ik er allereerst voor de kinderen, maar ook voor de ouders, broertjes en zusjes. Als afleiding, uitstapje, gezelschap of praatpaal. Je kunt dan denken aan het spelen van spelletjes of een blokje om met een kind, (poging tot) het in slaap wiegen van een baby of een kop koffie halen voor een moeder die even niet weg kan. Divers, maar wel erg leuk! Aan het begin vond ik dat nog best spannend, een kamer binnenstappen en aan ouder en/of kind vragen of ik iets voor ze kan betekenen. Ik heb ondertussen wel geleerd dat zowel ouders als kind vaak alleen maar blij zijn dat ik er ben, dus die spanning is er nu wel vanaf. Ouders vinden het soms wel lekker om even een kwartiertje iets voor hunzelf te kunnen doen, en kinderen vinden het vaak gewoon leuk om even iets anders te doen dan ziek zijn. En soms heeft een kind er ook even géén zin in; ook dat is prima. 

Zelf ben ik een echte spelletjesliefhebber, dus je kunt je voorstellen dat ik er iedere woensdag met plezier rondloop. En het leukste is dan om na afloop van een kind te horen dat ze het erg leuk gehad hebben, of dat je "nog een keer mag komen". Want dat is waarvoor je het doet, toch?